Enkele opmerkelijke uitspraken en gegevens uit het debat bij de Medical Women’s Association in Antwerpen, met als thema: ‘Burn-out: gendergerelateerd?’

Eric Boydens, doctors for doctors (D4D):

"Dit lijkt wel een beschavingsziekte. Volgens filosoof Pascal Chabot worden we voortdurend verplicht om ons aan te passen zonder enige vorm van zelfrealisatie. Dit is het gevolg van onze groeicultuur. Vrouwen werken meer in verbinding en zijn er daarom misschien gevoeliger voor."

"D4D en co kreeg dit jaar eindelijk 200.000 euro om te vechten tegen burn-out. Een recente studiereis leerde ons dat het Verenigd Koninkrijk hiervoor… 4,5 miljoen pond uittrekt."

Chris Monten, gewezen voorzitter van de vereniging artsen-specialisten in opleiding: "Factoren die bijdragen tot burn-out zijn het meervoudig bevraagd zijn van mensen, maar ook gaat het om een vorm van erkenning. Assistenten vragen zich voortdurend af of ze het wel goed gedaan hebben. Positieve feedback geven doen we te weinig."

Lode Godderis (Fac. Geneeskunde KU Leuven): "Van initieel sociaal gedreven mensen gaan we naar superspecialisten die zich willen onderscheiden, via een mechanisme van eliminatie door excellentie, uit de groep stappen."

Sarah Verherstraeten (Domus Medica, co-artsen): "Intussen zijn er toch al al 50 co-artsen over Vlaanderen voor D4D aan de slag. We zijn goed bezig."

Ilke Montag, hoofdarts Imelda: "Een van de burn-outfactoren is vandaag zeker het netwerkverhaal waarvan we nog te weinig weten terwijl het zoveel impact heeft. Ik probeer zoveel mogeliijk een luisterend oor te zijn, mijn deur staat altijd open. Dat vraagt een grote beschikbaarheid maar het geeft me ook veel energie. Ik ben dan wel hoofdarts, maar ik vraag me af of het meestal niet is met de H van Helpdesk."

"De werk-gezinsconflicten werden na zes maanden stage aanzienlijk meer gemeld door vrouwen dan door mannen. Die conflicten werden meer geassocieerd met toegenomen symptomen van depressie." (Sevilay Altintas, medisch oncoloog UZA en voorzitter MWABe).

Koen Matton (Arts in Nood): "Onze cijfers tot 11 oktober 2018: 232 hulpoproepen. We merken de problematiek op bij 37% mannen en 63% vrouwen. Mensen moeten zich ook wel eens afvragen of ze absoluut zoveel willen verdienen als ze weten welke prijs hier tegenover kan staan."

"Ik heb er te veel zien sneuvelen" (Francis Somville)

De meest inslaande getuigenis, uit de praktijk en het leven gegrepen, kwam van professor Francis Somville (UA) die helaas al geconfronteerd werd met een zelfdoding als gevolg van de grote druk en de burn-outproblematiek bij spoedartsen. Hij houdt een onomwonden pleidooi voor een onafhankelijk statuut van  spoeddiensten binnen de ziekenhuizen.

Het tekort aan spoedartsen maakt het er niet makkelijker op. “Dus probeer ik het beroep zo aantrekkelijk mogelijk te maken. “Laat de supervisoren hun mensen ook verdedigen tegenover assertieve patiënten. En tegenover agressieve collega’s!”, verklaarde hij al eerder. “Wil je je grenzen bewaken, dan moet dat soms met harde hand.”

“Diensten die daarmee een loopje nemen, zijn bekend. Waarom doet men er niets tegen? Welke actie kunnen we ondernemen om misbruiken tegen te gaan?”, vroeg Eric Boydens (D4D) op de man af. “Een actie die toch het beroepsgeheim niet schendt, maar tegelijk een signaal geeft dat, als je in die dienst terechtkomt, je een groot burn-outrisico loopt?“

“Ik heb een heel simpele oplossing” liet dr. Somville zich niet van de wijs brengen: “Die dienst mag geen assistenten meer opleiden. Punt. En het werkt. Naderhand komen dergelijke lastige diensten smeken om assistenten. Die gaven we alleen nog onder strikte voorwaarden, onder meer respect voor de vastgelegde maximale werkduur. Ik heb er te veel zien sneuvelen. Letterlijk en figuurlijk.”

Maar vanuit de zaal werd wel opgemerkt dat nog te veel directies deze problematiek te laks aanpakken ‘omdat er te weinig spoedartsen zijn.’

Zopas raakte bekend dat het zorgpad burn-out, een project van de KU Leuven en Domus Medica, van start gaat. Meer informatie vindt u hier.