Groot was mijn verbazing toen ik op een dag eind 2016 de post opende en in plaats van de verwachte wenskaarten van onze vrienden een brief van Elio Di Rupo zag die begon met “Beste dokter …” Ik stond versteld, we hadden elkaar nooit gesproken. Ik wist niet eens dat hij mij kende en nu schreef hij me. Ik ben gaan zitten en ik trilde van emotie toen ik de brief las.  

Het begon sterk: “Vandaag ondermijnt de federale regering het ecosysteem van de solidariteit, met name de sociale zekerheid.”  Hij vervolgt: “Enerzijds benadeelt ze de patiënten.” “Anderzijds worden ook de professionals uit de zorg geraakt …”. “Apothekers zien hun inkomsten dalen.”

Elio Di Rupo kondigt in zijn brief ook aan dat zijn partij in 2017 door wil gaan met haar “strijd voor een betere gezondheidszorg die tegemoetkomt aan ieders behoeften”.

Ik denk bij mezelf dat de partij van Elio Di Rupo 25 jaar de tijd heeft gehad om de artsen en apothekers te helpen bij het zorgen voor patiënten, maar dat ze gedurende die 25 jaar dat ze aan de macht was, vooral bezig is geweest met zich het lot van de ziekenfondsen aan te trekken.

Ik weet niet of hij zijn schrijven alleen aan de Franstalige artsen en apothekers heeft gericht, maar laten we daarvan uitgaan: ongeveer 25.000 artsen en 8.000 apothekers; dat maakt 33.000 brieven, 33.000 enveloppen, 33.000 postzegels. In mijn hoofd lijdt het geen twijfel dat de Prior-zegels werden afgehouden van het loon van de voormalige eerste minister. We willen niet poujadistisch zijn, dit betekent dus minstens 33.000 euro betaald uit eigen zak. Hoeveel borden soep had hij met dit geld kunnen geven aan de daklozen, hoeveel achtergestelde kinderen had hij kunnen verwennen met een geschenkje, hoeveel…?

Elio heeft me geschreven, maar dat was een vergissing.